We liepen ten zuiden van Robledillo de Trujillo in een zonovergoten parkachtig landschap. Het stadje zelf kende slechts enkele lege straatjes, een kerk, een kerkplein met een aantal aan het asfalt gekleefde zwerfhonden en een kerktoren vol ooievaars. De groene heuvels rondom waren bezaaid met weelderig begroeide olijfboomgaarden en weides vol bloemen, van elkaar gescheiden door heuphoge uit losse stenen opgetrokken, muurtjes. Hoog boven ons cirkelde een dwergarend. Het werd al warm toen uit het groen de heldere tonen van een roepende wielewaal klonken. Frequent hielden we stil in een poging een glimp van de vogel op te vangen, maar even zo vaak vonden we hem niet. Vaak klonk zijn lied zo luid dat ie op enkele meters afstand leek, maar tevoorschijn komen deed de vogel niet. Hoe kan een vogel zo kleurrijk zijn, zo helder zingen en tegelijkertijd zo onvindbaar blijken? Zo verliep de middag, tot vlak voor Robledillo hoog in een eik het geel van de luid zingende koning van de camouflage ons toelachte, alsof ie er altijd had gezeten!

Wielewalen zijn een van onze meest kleurrijke én verborgen levende zangvogels. Het is niet dat ze zeldzaam zijn. Europa moet tussen de vier en acht miljoen broedparen herbergen, minder dan de helft van de wereldpopulatie die 32 miljoen vogels omvat (Birdlife International). Ook Nederland kent 3000 broedparen. Zo vroeg in mei zijn de mannetjes net terug uit zuidoost- en centraal-Afrika. Dit is de tijd dat ze hun namegiving lied zingen, nu hun vrouwelijke wederhelften, vaak een weekje later, arriveren.