Mijn eerste koekoek hoorde ik toen ik vier jaar oud was. Ieder kwartier sprong tot mijn verbazing en plezier, een houten koekoek luid roepend tevoorschijn uit de staande klok in de kamer bij oom Marius en tante Cor, waar ik in vakanties logeerde. Een kinderhand is snel gevuld!

Ook nu nog hoor ik de koekoek graag. Dit, in tegenstelling tot veel zangvogels die hem liever zien gaan dan komen; velen vrezen immers voor hun nageslacht. Sinds jaar en dag zijn de vrouwtjeskoekoek en haar waardvogels verwikkeld in een evolutionair armpje drukken waarin de koekoek steeds ingenieuzer haar waardvogels misleidt en deze op hun beurt haar listen steeds beter doorzien.

Europese vrouwtjeskoekoeken zijn in zo’n twintig groepen (gentes) te onderscheiden; iedere groep is gespecialiseerd in het parasiteren op een specifieke waardvogel. De koekoeksvrouw past het leggen van haar ei, dat in grootte en kleur sterk lijkt op de eieren van de waardvogel, aan aan de legperiode van de waardvogel, zodat de jonge koekoek als een van de eersten uitkomt. Waardvogels op hun beurt verdedigen steeds beter hun nest, herkennen steeds vaker de koekoekseieren – en verwijderen deze vervolgens – en hebben een alarmroep ontwikkeld waarmee ze elkaar waarschuwen voor een naderende koekoek. Ook de jonge koekoek ontwikkelt mee en blijkt de roep van zijn verstoten nestelingen feilloos na te bootsen om zo zijn adoptieouders aan te zetten hem te voeden

Even na zonsopgang had de juveniele koekoek het moeilijk; hij werd frequent belaagd door eksters, merels en gaaien in zijn jacht op smakelijke rupsen. Zijn biologische en adoptie-ouders hebben hem moederziel alleen achtergelaten en zijn mogelijk alweer in Afrika, aan de andere zijde van de Sahara. Bijzonder te bedenken dat dit onervaren dier, amper twee maanden oud, het helemaal alleen moet zien te rooien en aanstonds, beschermd door de nacht, duizenden kilometers over zee en zand zal trekken om in een onbekend land de winter door te brengen.