Het was een onrustige eerste nacht. Na een dag lang stuiteren over onverharde wegen door een golvend geel landschap vol Acaciabomen en geïsoleerde rotspartijen, waren we in de schemering aangekomen in deze verre uithoek van Tanzania dichtbij de Keniaanse grens. Vermoeid waren we al snel in onze tenten verdwenen. In het aardedonker was het echter moeilijk de slaap te vatten, onwennig aan de geluiden om ons heen. Het geluid van hoefgetrappel van grazende zebra’s die zich beschermd door het duister tussen de tenten waagden, hield ons lang wakker. Later in de nacht klonken meer in de verte de diepe keelklanken van een opgewonden leeuw en het hoge lachen van een aantal hyena’s. Probeer dan maar weer ontspannen de slaap te vinden! We waren te gast in een klein tentenkamp in het uiterste Noordwesten van de Serengeti dat ’s nachts bewaakt werd door enkele Maasai die, niet geheel geruststellend met zoveel wilde dieren zo dicht om ons heen, slechts bewapend waren met een houten stok.

Na enkele uren slaap werden we bij het eerste licht wakker met aan onze voeten tot zo ver we konden kijken, het golvend geel van het hoge gras van de savanne. We waren hier om iets te ervaren van de onmetelijke rijkdom van de Serengeti én om een glimp op te vangen van de trek van de gnoes. Deze volgen de regen en trekken jaarlijks rond oktober met miljoenen zuidwaarts vanuit de Maasai Mara in Kenia door de rivier de Mara naar de Serengeti om op de zuidelijke vlakten hun kalveren te krijgen.

Al direct bij het eerste ontbijt in de schaduw van een hoge acaciaboom, was het raak. Meerdere wit- en chocoladebruingekleurde klauwierachtigen lieten zich van tussen de takken vol stekels zakken om op ooghoogte rondom ons op insecten te jagen; Rüppells witkruinklauwieren! In Oost-Afrika zijn zij een niet zeldzame verschijning en herkenbaar aan hun witte kruin en hazelnootbruine verenpak én hun manier van jagen. Vanaf een vast punt in de zon zag ik ze naar voorbijvliegende insecten opvliegen en later ook op de grond lopende torren en kevers vangen. Witkruinklauwieren onderscheiden zich van andere klauwieren doordat zij meer tijd op de grond doorbrengen, prooien niet op dorens spietsen en in kleine groepen leven i.p.v. solitair zoals andere klauwieren gewoon zijn te doen. Sommigen menen dat op basis van dit gedrag en hun DNA-structuur, witkruinklauwieren geen echte klauwieren zijn maar tot een eigen aparte familie zouden behoren. Samen met de zebra’s rond het kamp vormden ze een geweldig decor voor ons eerste ontbijt in de Serengeti.