Honger is gekmakend. Hoe zou het zijn om met je twee broertjes, hoogzomer, in een park in hartje Den Haag in een eik te zitten en te weten dat je vader of moeder zo zal komen aanvliegen met slechts één schamele muis. Wie gaat die muis krijgen? Wie is er als eerste bij? Wie roept het hardst en weet de aandacht te trekken? Dus roep je maar weer eens; een door merg en been gaand luid en klaaglijk piepen.

Drie juveniele buizerds (Buteo buteo) zaten vlak bij elkaar in een eik; echte takkelingen, niet schuw, soms een metertje opvliegend, maar toch vooral van tak naar tak springend en alsmaar luid bedelend om eten. Ze zullen in de voorbije week het nest verlaten hebben en dus goed twee maanden oud zijn. Ruim drie maanden geleden rolden ze als ei het nest in, hoog in een eik, uitkijkend over het weidse bos met de Haagse skyline op de achtergrond. Ongelooflijk hoe de vogels in zo’n korte tijd zo enorm uitgegroeid zijn tot de prachtige buizerds die hier voor me zitten. Meerdere keren zie ik hoe de oudervogels met een prooi de jongen voeren, hun klaaglijk gepiep stopt echter niet, hun honger lijkt onstilbaar.