Ik ben de trotse vader van 4 kinderen. Geen verkeerd woord over deze schatten, ze verrijken mijn leven, ik beleef er iedere dag plezier aan. Sinds september zijn ze allen het huis uit. Studeren, of iets wat ervoor doorgaat. Ze hebben allen veel energie, nooit is het saai, er gebeurt altijd iets. Zo hebben ze er indirect voor gezorgd, nogmaals ik deed het met liefde, dat ik 20 jaar geen vogel heb gezien. In de eerste jaren probeerde ik het nog wel, een verrekijker mee tijdens een wandeling of op vakantie. Maar ja, met één kind op je rug en een ander aan de hand, hoe houd je die verrekijker dan nog stil? Zelfs een postduif op een lome zomeravond met weinig energie en veel geduld, wordt zo een uitdaging. En zo vliegen (ja inderdaad vliegen..), zeker niet ongemerkt, twintig jaren snel voorbij.

Nu lig ik hier in het zand, net ten noorden van Scheveningen. Het is vroeg in januari, laat in de middag en het is koud. Het is opkomend tij. Een stevige bries waait bellen zeeschuim over het strand dat allengs smaller wordt. Ik heb me voorgenomen overwinterende Drieteenstrandlopers, Sanderling, Calidris alba, in de ondergaande zon te fotograferen. Maar dat blijkt geen makkie. Tot twee keer toe heb ik de strandlopertjes, scherp in mijn zoeker, plots op zien vliegen, vrijwel direct gevolgd door een natte lik over mijn wang van een uitgelaten viervoeter met ook veel energie. Verontschuldigende baasjes, maar ja, de drieteentjes weer foetsie! Ook ben ik opgeschrikt door het opgewonden gillen van twee Haagse dames achter me, die meenden 112 te moeten bellen omdat ze dachten dat ik niet goed geworden was, zoals ik daar lag, uitgestrekt in het zand. Ik had geluk zeiden ze, ze hadden recent een reanimatiecursus gedaan! Ja ja, echt gebeurd.

Maar nu het wat later wordt en de lucht oranje kleurt, wordt het langzaam stiller op het strand. Nu ben ik alleen, alleen met mijn camera, het zachter wordende licht, de oprekkende schaduwen én de Drieteentjes. En nog, nog is het geen gelopen koers. De Drieteentjes dribbelen vol energie, ieder op 6 tenen (ze missen links en rechts een achterteen, een aanpassing om snel te kunnen rennen), voor me langs van links naar rechts, voor de opkomende golven uit en dan weer terug achter het terugtrekkende water aan. Na iedere golf pikken en porren ze ongeduldig in het kort droogvallende zand naar alles wat hun maagjes maar kan vullen; garnalen, wormen, krabbetjes. Tot een volgende golf ze weer het strand op drijft. Zo eten ze hun buikje rond voor de lange reis terug naar huis; de toendra’s van Groenland, Spitsbergen en Siberië. Zo’n beestje van 60-70 gram vliegt tot wel 10.000 km om in de korte arctische zomer voor nageslacht te zorgen. Rusten, stil staan of even poseren voor een welwillende vogelaar is er dus gewoon niet bij, geen moment! Deze strandlopertjes kan je niet meer gezellig druk of energiek noemen, nee, dit is pure ADHD! Drieteenstrandlopertjes zijn Alle Dagen Heel erg Druk! Geen Ritalin, niet een gezinsverpakking Concerta krijgt deze beestjes rustig. Zo doe ik mijn best en vliegt de tijd en zakt de zon en dooft het licht en is er weer een mooie dag voorbij!