Een verkoelende bries blies me in het gezicht toen ik van onder de palmbomen het nog bijna lege strand opliep. Het was vroeg in de ochtend; de zon stond nog laag aan de oostelijke horizon en trok een oranjerode gloed over het eindeloze blauw van de Indische oceaan. Het was eb. Dankzij het door de supermaan versterkte getijdenverschil – dit bedroeg nu vier meter – kon ik honderden meters het drooggevallen wad overzien, er op lopen en me vergapen aan de kleurrijke zeekomkommers, zeesterren en zee-egels in de achtergebleven kraakheldere poelen.

Brigitte wees me op een steltloper die voor ons uitliep, druk in de weer met het hier overvloedige ontbijtbuffet. Ongeduldig pikte de hoog op olijfgroene stelten lopende vogel naar garnalen, schelpen en krabbetjes tussen het verspreid liggende drijfhout en losgeslagen zeewier; een groenpootruiter (Tringa nebularia). Schichtig versnelde deze zijn pas om voldoende afstand tussen ons te houden, even later opvliegend om verderop op het wad zijn ontbijt voort te zetten. Ik realiseerde me hoe bijzonder het was dat ik de groenpootruiter, die ik kende als doortrekker langs de Nederlandse kust, nu hier ontmoette aan de andere kant van de evenaar.

Groenpootruiters broeden in een breed gebied zich uitstrekkend van Noord-Scandinavië oostwaarts tot aan de ongerepte kusten van Kamchatka aan de Stille oceaan. Europese vogels overwinteren in Afrika zuidelijk van de Sahara, slechts enkelen blijven ‘s winters achter in Zuid- en West-Europa. Al eind juni verlaten volwassen groenpootruiters hun broedgebied en trekken hoogzomer door langs de Nederlandse kust. De Waddenzee is voor hen een belangrijke pleisterplaats waar ze in korte tijd hun vetreserves op peil kunnen brengen voor ze Europa doorkruisen om aansluitend de Middellandse zee en de Sahara over te steken. Juveniele groenpootruiters, slechts 2-3 maanden oud, passeren pas in augustus de Nederlandse kust, wanneer de eerste volwassen vogels al aan de kusten van zuidelijk Afrika arriveren, na een reis van 10.000 kilometer. Groenpootruiters behoren hiermee tot de steltlopers die het vroegst in hun winterkwartier arriveren.

De adulte groenpootruiter die voor me uitliep had het Noordelijk halfrond dus hoogstwaarschijnlijk nog maar net achter zich gelaten en was kortgeleden op Zanzibar gearriveerd. Hij was ruim op tijd om te kunnen profiteren van de voedselrijkdom van de naderende zuidelijke lente en zal pas in maart, wanneer de sneeuw in Noord-Scandinavië wegsmelt, naar zijn broedgebied terugkeren. De fraaie groenpootruiter was zijn versleten zomerkleed aan het inruilen voor een nieuw winterpak. Her en der staken er veren uit die op uitvallen stonden, duidden de donkere pijlvormige vlekken op zijn buik op restanten van het zomerkleed, maar lagen er hoog op zijn rug al een rij nieuwe witgerande winterkleedveren.